SOMBRAS

[Á matriota Rosalía]

Que mala a sombra do desarraigo e a alienada conciencia,

serea te amosas pra espallar mensaxes baleiras,

máis dañina ti és que a sombra da frondosa nogueira,

fresqueira non quero das pólas da túa amnesia,

sentarme non quero aos pés da eterna indiferencia.

Atormentas e fas mofa como rezaba a Deusa,

con ducias facianas vaste abrindo paso como rego de fío,

enredas polos baixos das almas mundanas xa feitas a esquecer,

pisoteas a feito nos corazóns que xa non fan seu nada,

asentas no colo errante e nos braciños sen ansia.

Amnesia escura que emerxe do Tártaro como apocalíptica alborada,

prendes nos bandullos como gramata apilada,

secas as puntas das raíces que a transcender se negan,

apaciguas as ialmas de quenes soñar xa non queren,

xiada negra que rabeas por barrer o asentado a feito.

Non me fío da paz borralleira da autocomplacencia,

afástome do agarimo meigallo e do acougo precipitado,

abrazo outras cálidas sombras das soedades,

saboreo outras negruras da romántica plenitude de pedra,

achégome sereo as sombras que a desnortarme se negan.

*Ángel Amaro