NO PAÍS DOS MIL GRISES

Os namorados dos mil silencios,

as Santas Compañas da contención e o peito aberto,

falas que agochan na faciana da costume,

sentimentos inombrábeis dos baixos luares.

Orballo afetivo que se invisibiliza e fai errante,

áxil emoción que fuxe e se espalla entre a pedra,

sutís coidados dos homes sentidos e amantes,

plumas feitas ao armario de visagra vella.

Latricar no banco da tardeira e na fonte da sesta,

recunchos reapropiados e feitos outros lugares,

conversas preguiceiras dos labregos de moitos ollares,

badalada poética nos corazóns dos mil pesares.

Aproveitar a regadela pra poñerse de lerias,

disimular as paixóns entre conversas do agro,

ir recoller o gando e humanizando pegadas na morte do día,

no luscofusco do vrau habita o único desexo que alivia.

Vítimas de paliqueiras e homes baleiros,

incomprendidos que divagan entre as airas e os lameiros,

soñadores de día que tecen novas madrugadas e corazóns sen xiadas,

Arcos da Vella que habitan na aldea e non se agrisallan.

Mozos pícaros que se fan fortes entre abouxos e sentencias,

labregos utópicos de peito orgulloso e henchido,

negadores activos dunha emigración anunciada e un exilio ofrecido,

resistencia que espanta con aturuxos ó éxodo sexual.

Todas, todos, somos.

Vós que estades e nós que estivemos.

Fino vínculo da merusquiña da resistencia.

Non darán agochado as infinitas cores no País dos Mil Grises.

*Ángel Amaro