28X, DEUME POR LEMBRAR

Outro 28X nas nosas axendas e deume por lembrar, por lembrar/me...

das persoas LGTBI que no cotián loitan pola soberanía do seu pobo;

das nosas maiores que resisten no rural;

das nosas cativas que fan das aldeas lugares máis dignos e habitábeis;

das patriotas feministas que endexamais deixaron a barricada da liberación sexual;

dos nosos anceios de emancipármonos que se misturan coa morriña dos tempos;

dos amoríos non verbalizados;

das caricias preguiceiras que habitan nos fallados do tempo;

das complicidades que pasan desapercibidas;

dos armarios negados que saben a rural e se negan nas urbes;

das identidades esnaquizadas que habitan espazos hostís;

das miradas pícaras e a linguaxe de barricada;

da nosa particular emancipación entrecruzada e interdependente;

das mulleres heteros que se parten a cara contra a transmaribibollofobia;

dos homes feministas que dende o rural deconstrúen o patriarcado;

dos nenos e mozos que se cuestionan e tecen apoio mutuo nas airas e parroquias;

das historias e vivencias negadas polo xugo español;

da historia de Elisa e Marcela; 

da nosa Esmorga;

da nosa cultura LGTBI emigrada e exiliada...

Lémbro/me da cultura LGTBI dos pobos sen estado;

das queimadas e apestadas polo sinxelo feito de amar; 

da creatividade negada polos mass media;

das creadoras irredentas e insumisas;

do noso imaxinario irmandiño de meigas e rabudas;

das exiliadas que se negan a negar;

das vivencias de ida e volta;

das pequenas grandes mudas;

dos macutos cheos de contos e lerias;

das matriotas solidarias que practican o apoio mutuo até dentro das cárceres;

das solidarias internacionalistas;

das emigradas e exiliadas con ansias de voltar e trastocar;

das non asimiladas que dende a precariedade mudan e axitan;

das incrédulas que -de esprito cheo- sementan utopías e comparten enredos.

Lémbro/me delas, sí.

Cativas, mozas e novas que se expanden nas ruralidades dende os afectos, a creatividade e os sentimentos;

sementes de vencer que azuzan nas parroquias e vilas que se negan a esmorecer.

Non me esquezo delas, sí.

Maiores, retornadas e exiliadas diaspóricas;

reverdecen todas elas sí, en tódalas gamas de cores;

expresivas con tódolos olores, sabores e discursos emancipatorios;

narradoras infatigábeis, cofres de vida e sabedoras de desacougos;

que non saberán as que van paso sereo firme;

co traxín dos ningures, entre as fronteiras do campo e as portas da cidade.

Hoxe;

un 28 de Xuño máis...

deume por lembrar.

*Ángel Amaro