MUÍÑO

Roda de pedra fora do sitio.

Ladrillo vello e escombreira improvisada.

Tellado que foi, do que soo quedan as trabes.

Musgo que invade as paredes des/cubertas.

Restos de vidros afumados, de xanelas que da medo velas.

A ubicación e acceso intúense, mais descoñécese moito.

Silvas e hedras engarzan e moldean as pedras.

Amapolas as beiras e flor de toxo contemplando á falta de humidade.

Xestas como cabalos vanse vindo cara o pétreo enclave.

Os fentos xenerosos abrazan a fortificación de vella pedra.

O río, vido a menos, non trae ouro azul polo centenario desvío.

Xa non se fai pan, a roda non compre, as xentes mudaron o conto.

No seo do muíño o serrín e os anacos de madeira frearon a herba.

Silencio que doe nas orellas e che bate nas pernas.

Ollalo camiño de volta e imaxinas como serían esas tardeiras.

Sestas longas, moita conversa, traxín no río das lavandeiras.

Moer, muíños, muiñadas, muiñeiras.

Testemuña patrimonial da xénesis da danza identitaria.

*Ángel Amaro