LOMBO ERGUIDO

Darante por aparvada e levada do demo,

confundirante pra ir a cidade ou interna nun asilo do crego,

dirán que andas tola e incapaz pra todo sostelo.

Asediarante os interesados polas touzas e eidos,

familia lexana e algún colega da emigración co morro direito,

a ver se de chiripa cae algo no cesto.

Corvos humáns que pra engaiolarte lles falta tempo.

Xentes ruíns que te ansían apagada,

vida a menos, enguruñada, mansiña.

Humáns de rapiña que se incomodan de ollarte activa.

Fan plegarias por unha pobre señoriña a cal manexar a xeito,

a que ver co lombo baixo, derrangada, rendíndose ante feitos.

Dona do chau e do rego sedento,

muller labrega que resistes soa como propietaria,

administradora de coidados e cabezas de vacún,

productora do pequeno e comerciante do preto.

Ciclo da vida que creaches por baixo e fora do teito,

a ninguén lle debes explicacións, favores ou lamentos.

Os de sempre botan contas sobre canto che faltará,

mentres resistes entre impostos, soedades e o vello lar.

Reduces ritmos, mais segues rutinas de erguer-soster.

Veste renovada e consciente do rol ante marea de ausentes,

refléxaste capaz e ainda imprescindible no ancián presente.

Labrega de lombo erguido ante ises corvos pasados por xente.

Corpo que fala de estigmas e cartografías de forquita e cesto,

Maus que narran espranzas, re/existencia e templanza na xiada.

Lombo que transmite sostén do micro e dignidade eterna vertical.

*Ángel Amaro