TÍ, MÁRTIR

A franxa azul celeste envolveu os teus rurais e populares latexos.

Guiácheste pola estreliña vermella e a Serea de longo cabelo.

A Fouce asumiches como digna bandeira dos tempos.

O Estatuto do 36 votaches con anceios postos nun mañán sen lamentos.

Habitáronte espranzas na gorxa, e mil berros ainda agochados no lombo sedento.

Derrumbácheste coa caída da Galiza e a obligatoriedade de alistarse as filas do Demo.

Tí, mártir que viches culatazos nas costas e o Miño de roxo sanguento.

Tí, mártir que sentiches medo nos montes e os choros nas espesas noites.

Tí, mártir mal enterrada, mutilada, afogada, aldraxada ...

... endexamais tí memoria esnaquicada e cuarteada.

*Ángel Amaro