MAGOSTO DUN RAPARIGO CALQUERA

Noite longa de outono escuro.

Antesala do inverno e freno do agro.

Veciñanza arrexuntada alá no alto do outeiro.

Ensaios de danzas pra sorprendelas familias.

Parroquia encontrada por riba da igrexa.

Mesas de feira e talleiros pros cativos.

Manteis que non duran e ollos cegados polo churrasco.

Rapazas que sacan a pandeireta e avoas rabeando por sacarlla a elas.

A mocidade xoga a pintala cara con tizós templados.

Emporcallarse é a premisa e o obxetivo pra disfrutarte.

Enfría o criollo, mais a fame non está invitada.

Unha pulpeira pasa desapercibida entre a algarabía.

Mistura de mar e terra aorredor do lume e o pagano encontro.

Fogatas preguiceiras, feitas unhas doutras, regalando lapas.

Adultos coas caras quentes do mencía e da ledicia.

Meniños coas cariñas quentes dos tizós anegrados e pola noite vivida día.

Por algunha extraña razón o cura está perfectamente ubicado na mesa e no acto.

A miña mente de 10 anos non comprende, pero a vivencia desborda a razón dun neno.

As caras das xentes son un poema cando o párroco abanea o lume da Queimada.

O catolicismo e o castrexo mistúranse nunha comunidade extraña esa noite.

Cura en irmandade que espanta meigas pero se percebe como confidente.

Arrancan aturuxos, pícaras cantigas, a mesa regada polo augardente.

Magosto de comunidade e de sentimentos a centos. 

Bica, filloas, figos pasos, roscas e licor café. 

Maiores que entran en calor e perden o pé.

Iñorantes de que son ollados por alguén.

Lémbrote dende os recordos e as verbas das que te interpretan, do que me narran.

Iste vello raparigo leva 13 anos sen cheirar tizós na cara e brincar na fogata.

Tódolos anos me mandan fotos, dibuxan esceas, recrean feitos.

Pode que por iso te teña idealizado e sexa vítima dunha morriña larvada.

Por iso che digo. Magosto diste raparigo calquera que habitas en mín, 

¿ruxen igual os chourizos no papel de aluminio?

¿sabes se a pandeireta racha e atrona entre as castañas e os tizós dos cativos?

¿fanche agarimo os meus paisanos e velliños veciños?

¿bravas mulleres ainda te enchen de ditos, cantigas picaronas e muiñeiras improvisadas?

*Ángel Amaro