MIÑA ADEGA

Parede ennegrecida da fumeira dos chourizos.

Rastras vellas que nin cebolas reflexan.

Patacas saídas que nin serven pra sembra.

Pilo mollado pra pisalo vagazo.

Chan de pedra aberta, limpa e reflexa.

Vasoira de xesta ben direita onde a fiestra.

Montonciño de folla de millo, sementes de grelo e destartalada sulfateira.

Pías rotas que de porcos se lé nelas.

Puñado miudo de gramata e piñas secas.

Avelás pasadas, froito sobrado, noces de bágoa eterna.

Trabes negras e quente silencio que reina.

Tellas tensas que de movelas bailarían elas.

Culeiros volcados, furados polos ratos.

Paredes que sudan como regateira de area.

Pedras do río que falan dunha adega sempre aberta.

Porta que captas a rutina das labregas e lavandeiras.

Barricada que resgardas a memoria interxeracional e eterna.

Chave centenaria que morres entre a mágoa.

Carretillo vello que sabes de andainas.

Forquita e gadaña que esperades que prosiga a faena.

Sacos de tela que viron vendimia e boa sembra.

Parece un museo vivo, un cortocircuito no ritmo da aldea.

Por favor, refrescade e formade.

Por favor, elementos que habitades.

Contaime vellas historias de esta miña adega.

Empapaime de lembranzas e historias non tan alleas.

*Ángel Amaro