MORTE

Regar sobre a horta extenuada; alleo aos cheiros que han de vir.

A regadeira é testemuña da terra brava; non cesa de salpicar o po da secura insaciábel.

O froito trata de resistir e eu insisto; a horta como espazo de resistencia.

Mentres, o monte arde.

Andar de brincadeiras coas señoriñas; non pensar no árido agosto que aniquila o plantado.

O ar enzóufase da cinza da infertilidade; impotencia polo patrimonio que se vai.

A miña parlanchina regadeira soña con apagar; máxico sería poder voar e aliviar.

Mentres, eu ardo.

Non nacimos pra estar cercadas pola morte.
Non naceron pra morrer.

*Ángel Amaro