Falar da cultura galega sen ter en conta os ríos é ser un cínico. Dende sempre cóntanse lendas sobre rapaces afogados nas pozas, lavandeiras místicas que lavan roupa branca nas regateiras ou mulleres que tras a matanza van coas tripas ao río. A relación da cultura galega cos ríos é especialmente intensa sobre todo no caso dos muíños, contando a tradición popular que as muñeiras naceron mentres se esperaba que se moera o produto.
Hoxe en día co cambio climático a principal muda que experimentan os nosos ríos é a redución do caudal. Máis non é este o principal problema dos ríos. Dende hai poucas décadas, grazas ao progresismo e o abandono do campo, numerosas canalizacións fecais de vivendas, fábricas e edificios de dominio público van dar aos ríos ante a atenta mirada de veciños que se ven rodeados de ríos que feden e baixan ennegrecidos.
Pensando que a forza da auga é recicladora fóronse botando augas fecais e merda de todo tipo aos ríos transparentes onde habitan as troitas, entre outros seres vivos. En vez de augas limpas que invitan á pesca ou ó baño moitas veces vémonos rodeados de regateiras negras que feden que apestan. ¡Deus te libre denunciar isto! Dise que esta é a mellor solución para seguir co desenvolvemento da vila, non vou dar nomes.
O río non se ve como un elemento vivo compartido por todos senón como o WC onde van parar todas as miserias dunha sociedade que atenta lentamente contra a fonte da vida: a auga que garante o noso futuro.
Por se fose pouco a redución do caudal e a contaminación fecal dos ríos, contamos tamén coas empresas hidroeléctricas e a súa política hidrográfica. En nome do benestar común érguense como ONG"s e gobernan nos nosos ríos como lles sae de aí. Non pasa nada se o río Sil baixa cinco metros de caudal ou se baleiras presas, somos demasiado parvos para entender sobre o funcionamento de todo isto.
Cun pouco de sorte, a vila de quenda consegue fondos Feder da Unión Europea para rehabilitar unha presa e transformala en lago artificial. ¡Que non nos chamen antiecoloxistas! O proxecto multimillonario tapará algún que outro buratiño e de paso os terroristas do paisaxe alivian as conciencias. Que ben, os domingos á tarde podemos ir ao lago e fantasear con que pescamos nun río idílico e soñar con que veñen as troitas. ¡Canta hipocrisía!.
Publicado en GALICIA HOXE
No hay comentarios:
Publicar un comentario