Incordiámoste con lingua de sal e coiro vello.
Coñecemos os teus malestares ao noso paso titubeante.
Azoutamos con verbas de barallete e castrapo agarimoso.
Na lexanía deixamos pegada étnica coa fala aturullada.
Peito henchido de lembranzas atravesadas por unha lingua feita nosa.
Insistimos en non deixar de resistir, de ser exiliadas rabudas.
Non se nos vai a vida, senón a fala nosa de cada día.
Apelamos pola revolta dos sentidos e dos sentimentos feitos nosos.
Tachadas de mal faladas, deslenguadas: ollámonos non homoxeneizadas.
Mal entendidas, non comprendidas: óllannos non asimiliadas e emigrantes tortas.
Non é emigración, é exilio.
Non somos "falantes", somos diáspora nacional.
Non somos morriña atrofiada, somos sentimento e razón no medio do peito aberto.
Non é un fenómeno individual esporádico, é unha sangría interxeracional centenaria.
*Ángel Amaro
No hay comentarios:
Publicar un comentario