ESPERA

Co manto de bágoas fas fosos e trincheiras,

anacos de espazos ceibes, de múltiples inxerencias,

texido de dores, alleos ao sistema que os aliena,

parecen insertos nil, pero non paga a pena.

Resiliente inexperta que vive coas venas abertas,

ímpetu de naturalidade bárbara, non se torce ante o que veña.

Labrega de loito cotián e pano sempre esgotado,

silencios de rompelo día e actividade frenética pra non choralo,

pensamentos aturullados pola corte e a bodega medio aberta,

presentes pasados, andar polos futuros esnaquizados, 

sen poder remedialos xa habitan no eterno faiado,

asemella que esperas o que xa sabes, o que non é esperado.

*Ángel Amaro