Milleiros de membranas azuis tecen o macizo.
Eternamente cara A Guarda vai un sinfín de regateiras de caída.
Din que de costume chamas as que a parar miran.
Sacias sedes aos camiñantes, a morros beben as veces.
Hipnotizas amosándote escura e sen fondo sempre.
És fogar de fadas de auga doce e revoltosas termas.
Reguladores dos hábitats e dos microclimas.
Acaricias ribeiras e pasaus de canto lavado.
Empurraches pingas de ouro polas célticas cristalinas.
Agora das troitas non sabes boas, soo carpas aturdidas.
*Ángel Amaro
No hay comentarios:
Publicar un comentario