A FOUCE

Folla afiada coa mau do tempo.
Sostén da labranza que mantén a feito.

Puño erguido coa media lúa de ferro.

Festival de sons abrindo sendeiros.

Sempre mantida pra sacarche proveito.

Recoñecidas polas labregas; temidas polo crego.

Co orballo da tardeira, cheiras a metal vello.

Identidade coletiva que dormes no cortello.

Fouce que rompe no día,

na xiada.

Fouce en boca de todas, 

sempre afiada.

¿Quen te dirá oxidada?

¿Quen te dará por preguiceira e acabada?

Fouce, fouciña.

Endexamais estragada.

*Ángel Amaro